Hartige taal

Verlang je naar meer lichtheid?

Denken dat iets anders zou moeten zijn dan het is, is een doodlopende straat

Gisteren was ik zat van die grauwe januaridagen, ik wil dat de zon schijnt. Dat helpt me niet want ik kan de zon niet laten schijnen. Ik baalde ook van mensen die even niet deden wat ik wilde dat ze deden. Dat helpt me ook niet want ik heb alleen regie over mijn eigen gedrag. Er is niets mis met verwachtingen en oordelen. Erin blijven hangen is blijven hangen in een doodlopende straat. Een uitweg ontstaat niet vanzelf.

Weg met de ruis

Vanochtend liet ik al mijn gedachten waaien en keek ik waar ik naar verlangde, los van al het verhaal. Lichtheid! Ik klaarde meteen op.  Lichtheid kan ik ook op een andere manier vinden, zonder januari-zon. De gedachten had ik al laten waaien. Gedrag van anderen maakt mij alleen ‘zwaarder’ als ik dat aanneem. Ik kan het ook op het tennisveld van de ander laten en de ander vervolgens bemoedigend toelachen. Als ik me toe-eigen wat van mij is en bij de ander kan laten wat van de ander is.

Je krijgt wat je geeft

Met een chagrijnig gezicht krijg ik meestal weinig positieve reacties. Met een opgeklaard gezicht wel. Ik vervul niet alleen mijn eigen behoefte aan lichtheid, kennelijk ook die van de ander. Logisch. Mensen zijn met elkaar verbonden, we leven dank zij het bestaan van andere mensen, we zijn elkaars spiegel. Dat kan ook vertrouwen geven. 

Wil je meer lichtheid?

Geweldloze communicatie haalt de ruis weg uit je gedachten. Alsof je twee propvolle boxen vol schroefjes, moertjes en andere kleine objecten op de grond gooit, en er dan precies die paar dingen uithaalt die je nodig hebt. Dat geeft duidelijkheid en voortgang. Dan kun je doen wat je wil en blijkt die straat helemaal niet doodlopend te zijn.