Hartige taal

Puur geluid. Wil je echt en eerlijk zijn, elkaar zien en horen?

Lawaai: teveel geluiden dwars door elkaar heen

Het is moeilijk luisteren wanneer er teveel te luisteren valt. Teveel woorden, of voelbare incongruentie. Een ‘met mij gaat het prima’ terwijl je strakgespannen spieren ziet. Of een afdwalend gesprek wat nergens heen gaat. Is er wel echt contact? In deze situaties niet. Nu herken ik deze lege of te volle gesprekken eerder en vraag ik mezelf; hoe is het eigenlijk met mij nu? Dan merk ik direct dat ik zelf even niet thuis was. Verstrikt in gedachten, argumenten of analyses. Lege gesprekken voelen voor mij als het omlaag draaien van het toerental op een pick-up. Oeverloze discussies zijn als muzikanten die elkaar niet horen in een orkest. Zodra ik weet waar ik ben – wat ik voel en wil- hoor ik de ander weer en komt er weer leven in de muziek.

Dit is de essentie van geweldloze communicatie

 Authenticiteit in contact. Zelf aanwezig zijn terwijl je in contact bent met de ander. Weten hoe jou cello klinkt terwijl je naar de piano luistert. Het betekent dat je je bewust bent van lichamelijke sensaties in jezelf, je eigen gevoelens, wat je drijft, waar je naar verlangt, en beseffen dat dat van jou is. Veel mensen weten dat niet meer. Soms lijken er betonnen platen tussen je hoofd en je hart te zitten. En vooral tussen je hoofd en je stem in je buik die die vertelt wat je zelf wilt, echt wilt. Ik weet niet goed wat ik voel eigenlijk. En wat ik echt wil? Tja.

Je kan een ander pas zien wanneer je jezelf kunt zien

Anders ben je niet in staat om voorbij jezelf te kijken. Zonder echt contact met  jezelf, is er teveel ruis. Gedachten, interpretaties en oordelen over de wereld zitten tussen jou en de ander in. Er ontstaan blabla gesprekken. Oeverloze discussies. Pingpong gesprekken, ja-maar gesprekken. Waar gaat het nu echt om?

Ieder mens wil gehoord worden

Door alle ruis heen. Zie me zoals ik ben. ‘Noem me bij mijn diepste naam’ schreef Rilke. Het liefst willen we liefde. De liefde die je vindt in kleine echte dingen. Een echte lach. Iemand die je echt ziet en bij wie je je vrij voelt. Iemand die luistert zonder oordeel en niet probeert het voor je op te lossen of weg te poetsen. Iemand die er vertrouwen in heeft dat jij dat zelf wel kan. Degene die je dit geeft, wist op dat moment hoe het met hemzelf ging. Hij kent zijn eigen pijn en verlangens, en weet dat hij jou daar niet voor nodig heeft. Daarom kon hij jou zien.

Soms zijn woorden ook ruis

Muziek beschrijven in woorden is ook niet het eerste wat je doet. Gewoon even de kop leeg en luisteren. Eerst voelen, woorden komen later wel. We kunnen het van nature al.