Hartige taal

Geweldloos?

Communiceer ik nu met geweld dan?

Een vaak gehoorde reactie op de woorden “geweldloze communicatie” die Marshall Rosenberg aan zijn model gaf. Ik begrijp de reactie,  de associaties en de misverstanden. Tegelijk word ik blij van de helderheid van deze term: het zoomt in op alle subtiele varianten van geweld in taal. 

Subtiel geweld, wat is dat nu weer?

Wanneer we ons zelf onbewust niet 100% veilig voelen, kiezen we uit onmacht voor een strategie die een schijncontrole geeft, lekker voor het moment. Oordelen- dan is de ander verantwoordelijk. Wel zo rustig. Aardige woorden met halverwege net die ene subtiele sneer. Vol overtuiging iets geven en ondertussen wel iets terug verwachten. Omdat je dat verdient.

Heb je de vuilnis weer niet buiten gezet vanochtend?

Je komt thuis na een lange dag werken. Krijg je zo’n opmerking. Het is een vraag, je hoort een verwachting. Dat voelt niet fijn, omdat je behoefte hebt aan rust en erkenning voor je harde werken vandaag. Die krijg je dus niet, het is wel weer duidelijk. Ik grom meestal nee en waarbij de irritatie uit mijn poriën kruipt. Ik ken ook mensen die dan terug schieten, “Is dat mijn taak in dit huis of zo?”

In no-time de sfeer gezet

Actie is reactie. Subtiel geweld en onmacht geven snel een vicieuze cirkel. En vaak om niks. Lekker thuiskomen. Herkenbaar? Daarom ben ik dus blij met de term geweldloos communiceren. Anders leren communiceren met elkaar lukt alleen wanneer we herkennen wat we doen. Niemand kan een ander veranderen. Onszelf veranderen kan altijd; we zijn elk moment weer anders. Mensen veranderen continu. Al proberen we dat soms tegen te houden met onze overtuigingen.

Wanneer je ziet wat je doet, kun je doen wat je wilt

Subtiel geweld herkennen bij jezelf is confronterend en bevrijdend tegelijk. Ah, nu doe ik het weer: ik oordeel, of ik kan geen nee horen, of ik leg de oorzaak voor mijn reactie bij de ander. Wat maakt dat ik dat nu doe? Even stilstaan en voelen is genoeg. Ik voel me geïrriteerd omdat ik behoefte heb aan rust. Is het ok voor je om nu niet over vuilniszakken te praten? Verantwoordelijkheid genomen en bij mezelf gebleven. De ander is slechts de trigger, de behoefte is van mij. Dat geeft kracht, vrijheid, mogelijkheden.

De sleutel is moed

Want hoe simpel dit ook klinkt, de 4 woorden “even stilstaan en voelen” doen we niet voor niks weinig. Zeker niet zolang we denken dat de ander onze emotie veroorzaakt- want dan is voelen opeens eng. Emoties wegstoppen leidt tot fysieke en relationele ellende. Emoties voelen is vaak naar. Tegelijk zijn het innerlijke drijfveren. Ze vertellen ons wat we nodig hebben en echt willen in ons leven. Gratis en voor niets. Aan ons de keus of we luisteren.