Hartige taal

Moed wordt wakker als iets echt belangrijk is

Waar sta jij voor, als het er op aan komt?

Hoe is het met jouw moed?  

In de haast van deze wereld is het makkelijk vergeten. Om stil te staan bij wat er echt toe doet. Wat echt van waarde is. Want er is zoveel te doen in de waan van de dag. Zeker als je de pleaser, redder of jonge held in jou het overneemt. Met andere woorden: zeker als je je laat leven. Als de vragen, verzoeken en doelen van de ander je dag overnemen. Dat is: als je dat laat gebeuren. De waan van de dag zit niet in de dag maar in jezelf. Ik houd van woorden die je wakker schudden en je naar je eigen plek brengen.

Ik houd van wakkerheid en moed

Weten wat je echt wilt. Is wakkerheid. Geeft moed. Vanzelf. Weten wat je echt wilt betekent dat je hoofd het even niet wint van je authentieke hart. Ik houd ervan om die wakkerheid en moed bij anderen te zien. Het geeft mij moed en wakkerheid.

De wereld is een spiegel

Soms zie ik iemand die het heeft opgegeven. Dat ervaar ik als een spiegel die zegt: zo wil ik niet leven. De opgegeven hoop bij de ander wakkert mijn hoop en vastberadenheid aan. Andersom ook. Als ik iemand zie met vastberadenheid. Zoals gisteravond, kijkend naar ‘The Shawshank Redemption’. Of vandaag, kijkend naar een van een nature schichtige specht die vastberaden,  een vol kwartier lang ondanks mijn nabijheid, met zijn snavel timmerde. Of vorige week, een deelnemer in de jaaropleiding die zijn mouwen opstroopte toen hij al zijn strategieën ging zien. Strategieën voor controle, strategieën om geen pijn te voelen. 

Omdat hij zo verlangde naar echt contact

Met mensen om hem heen, en met zichzelf. Ik bewonder dat en  wil wel  buigen voor die moed. In de projectie theorie: ik verlang naar (nog meer) moed, in deze wereld. Deze man heeft de moed om zijn destijds zeer noodzakelijke lagen van zelfbescherming in zichzelf te onderzoeken, begrijpen en waarderen. Wat overblijft is simpel: liefde, puur leven, voorbij oordelen. Als je de moed hebt om jezelf te onderzoeken en accepteren kunnen projectie en andere gewoontes van externaliseren als een storm gaan liggen, met liefde en eerbied. Waarom ik daarvoor wil buigen? Stel je eens voor dat iedere bewoner van de planeet dat zou doen.

Leven vanuit je hart 

F*cking eng bij tijd en wijle, ik draai er niet om heen. Je oude patronen volgen als  een lopende band maakt dat je erbij hoort en dat sust oerangst.  Is het veilig om niet buiten de lijntjes te kleuren? Ja: zo vermijd je afwijzing van de ander. Nee: dan wijs je stiekem, uit het zicht,  je echte zelf af.  Wat is hier nodig?

Hoe kun je gaan staan voor dat waar je zo naar verlangt?

Alleen jij kan, alleen op je eigen tennisveld-helft, voor jezelf gaan staan. Je eigen plek innemen. Met respect voor de mensen om je heen. Loslaten wat niet van jou is, aannemen wat wel van jou is. De pijn, liefde en moed uitpakken die verborgen ligt onder de lagen van zelfbescherming. Voorbij oordelen en eisen, vanuit vrijheid je hart openen, en het hart van de ander zien. Met opgestroopte mouwen, rechte rug en een onverstoorbare snavel. The balls to stand naked: zonder stormtrooper-pak. Geloof me, wie dat doet staat steviger en vrijer in het leven dan de man met maskers.