Hoeveel stilte laat je toe?
Zolang de dag zich volpropt en in gesprekken geen stiltes vallen hoef je niet te voelen. Wel zo effectief. Met het volproppen van de dagen omzeil je het voelen van pijn en kwetsbaarheid. Echter ook het voelen van je eigen verlangens en drijfveren. Dagen die je half-aanwezig of half-levend doorbrengt zijn vaak heel productief. Wat je gewend bent, valt niet meer op. Wil je je meer levend voelen? Echter contact? Kies voor stilte. Neem de tijd. Om te voelen wat je voelt en wilt voordat je iets doet of zegt.
Wat zijn jouw manieren om niet te voelen?
Misschien werk je extra hard of spendeer je vele onbewuste uren achter ‘schermpjes’. Of duik je zoals ik extra in boeken, vanwege de kernovertuiging “als ik het maar begrijp dan kan ik het oplossen”. Wat is jouw overtuiging? Als ik maar hard werk, veel doe, aardig ben, presteer, veel geef en vaak ja zeg dan word ik wel gewaardeerd en gezien. Voor je het weet vul je al je uren met denken, lezen, werken, doen, helpen, appen, mailen, klikken, swipen. En opeens heb je geen tijd over voor jezelf. Overtuigingen zijn een effectieve rem op het leven, op je levensenergie. Als je meer levendigheid wilt voelen, is het effectiever om stilte toe te laten. Hoe vaak vraag je jezelf: hoe is het met mij? Wat gaat er om in mijn lichaam nu, wat is echt belangrijk voor me, wat wil ik? Waar is het verlangen?
Echt contact begint bij zelfverbinding
Achter de toonbank van perfectie, achter de rol van helper of stoerheid, achter elk masker ligt iets verborgen dat kennelijk beschermd moest worden, ooit. Zitten de maskers ons inmiddels misschien juist in de weg? Wat is het effect van al dat denken, plannen, begrijpen, analyseren, oplossen? Hoe meer je ‘in je hoofd’ zit, hoe minder je je lichaam voelt. Ik kan niet bedenken hoe het hier en nu met me gaat als ik alleen maar denk, zonder te voelen hoe mijn lichaam reageert. Als ik niet ‘thuis’ ben kun je mij niet echt zien: ik kijk je wel aan maar ik ben er niet echt. Verbinding met de ander begint bij verbinding met jezelf. Misschien is het gewenning, van het missen van echte verbinding, dat momenten zonder verbinding amper opvallen. Momenten dat je vergeet dat verbinding een van de belangrijkste drijfveren is van de mens. Iets dat we van nature nodig hebben, zoals een bloem richting de zon groeit.
Geweldloze Communicatie betekent eerlijk durven zijn
Eerlijk uiten zonder oordelen is een kunst: het vergt eerlijkheid naar, en over, jezelf. Dat begint bij herkennen van de interne lijfwacht: dat slimme systeem van zelfbescherming, met dezelfde oude overtuigingen. Die lijfwacht laat zich natuurlijk niet zomaar aan de kant zetten. Elk moment echter, heb je opnieuw keus en verantwoordelijkheid om trouw aan jezelf te blijven. Weet je wat je wilt, wat je voelt, wat belangrijk is voor je? Heb je voldoende moed en voldoende steun aan jezelf om met jezelf naar buiten te komen? Durf je open en zonder agenda naar de ander te luisteren en kan je ook dan bij jezelf blijven? Aangeleerde patronen gaan niet weg en ze worden pas minder sterk als je vaak nieuw gedrag kiest. Geen makkelijk kunstje. In mijn ervaring wel de momenten waarop ik voel hoeveel leven er in mij zit.
Voor verbinding met de ander is stilte nodig
De covid maatregelen zijn vrijwel voorbij. Nu er langzaamaan meer contact kan zijn kunnen we een reset maken: wat voor contact willen we? Hoeveel verbinding kan er zijn als je allebei je masker ophoudt? De maskers zijn er al zo lang en niet voor niets. Wil je meer verbinding, meer echt contact? Start met stilte. In de stilte is een kans voor zelfverbinding en kun je met je echte zelf naar buiten komen. Echt contact is er pas als je aanwezig bent en jezelf laat zien.
“Tijd is geld”
In deze maatschappij krijg je waardering als je snel bent, veel doet en veel ‘presteert’. Dat aangeleerde leeftempo is een valkuil omdat je hoofd dan aan het stuur zit en je hart en intuïtie in de kofferbak. Gefrustreerd van al je verlangens in de kofferbak, wordt je “jakhals”-denken nog actiever: supersnel, gevat, sarcastisch en scherp is wel handig als er ‘geen tijd’ is. De keuzes die je maakt kunnen echter tragisch en destructief zijn als je lichaam niet meedoet in de besluitvorming. Die ‘jakhals’ is het zelfbeschermende deel van je brein, die je kunt herkennen als een wake-up call. Waar is je verlangen? Hoe wil je zijn? Hoe wil je omgaan met het kostbare leven? Misschien weet je buik dat, of je hart of je handen. Zoals in de Kleine Prins: enkel met het hart kan men goed zien.
“Taking my time to come from an energy I choose to come from, rather then the one I have been programmed to come from, I call it bringing myself back to life”