Hartige taal

Moe of moedeloos: omdat je bent verstrikt?

Verwikkeld verward verstrikt

Woorden verworden soms tot verknoopte knoop, onoverzichtelijk, ongecoördineerd, onachtzaam, onbedoeld onsamenhangend. Bijvoorbeeld een woord of een blik die gezien werd als een belediging. Of die reactie van de ander die jij weer als een verwijt opvat. Voor je het weet zit je midden in een pingpongwedstrijd met tientallen ballen. Want als je zo begint…

Iets dat je overvalt geeft vaak een machteloos gevoel

Om moedeloos van te worden. Wat gebeurde er nu eigenlijk? Waarom moet het nu zo lopen in dit gesprek? Wat is er nu eigenlijk aan de hand? Vanuit oordelen en overtuigingen blijf je langer dan je wilt in de tang van elkaar. ‘Jij zou moeten weten dat samenwerking zo niet werkt’. ‘Hij moet niet zo klagen’.  ‘Ik kan het niet maken om nee te zeggen’. Onbewuste oordelen maken je onbewust afhankelijk van de ander. Onbewust maak je de ander verantwoordelijk voor jouw behoeften. Emotionele slavernij noemt Marshall Rosenberg dat. Een tang die een machteloos gevoel geeft en tot frustratie, schuldgevoel of wrok leidt. En je energie? Down the drain. Maar ik glimlach er wel bij want ik wil geen conflict. Hoe doorbreek je die vicieuze cirkel?

Heb je helder waar jou ‘huis’ eindigt en waar de ander begint?

Eerlijk uiten betekent niet dat de ander verantwoordelijk is voor jouw gevoelens. Empathisch luisteren betekent niet dat je verantwoordelijk bent voor de gevoelens voor de ander. Ik ben een ‘huis’ van gevoelens en behoeften en als ik empathisch luister ben ik op bezoek in jouw huis van gevoelens en behoeften. Ik ben alleen verantwoordelijk voor wat ik denk, doe, zeg, voel, verlang. Ik ben niet verantwoordelijk voor wat jij denkt, doet, zegt, voelt, verlangt. Dat is niet eens mogelijk. Ik ben wél verantwoordelijk voor mijn reactie, op wat jij zegt, doet, voelt of verlangt. Ingewikkeld of juist andersom? Soms lijkt iets te simpel om waar te zijn. Gedragspatronen afleren, dát is wat moeilijk is. 

Geweldloze communicatie geeft keuzevrijheid

Als je niet uitzoomt voor je inzoomt op de ander, sta je misschien vlak voor zijn neus maar zie je niets.Omdat je niet voorbij jezelf kunt kijken als je niet weet waar je zelf staat: als je niet thuis bent in je eigen huis. Wat voel ik, wat wil ik, wat is mijn intentie? Wat zou het zijn dat de ander echt wil nu, waar draait dit om? Kunnen we elkaars keuzes respecteren én elkaar horen?

Hoe zie je elkaar echt?

Dankzij emotionele grenzen kun je elkaar zien. Respecteer je de vrije ruimte tussen jezelf en de ander? De ruimte waarin ieder mag zijn zoals hij is en de nee van de ander ok is?  Je “ja” is pas oprecht als je ook nee kunt zeggen. Verbinding is de optimale nabijheid van grenzen. Geen emotionele afhankelijkheid maar interafhankelijkheid. Vrije ruimte is nodig om te zien, horen en begrijpen. Als je de mens in de ander ziet, hoef je jezelf wat minder te beschermen.