As we are liberated from our own fear
“Our deepest fear is not that we are inadequate. Our deepest fear is that we are powerful beyond measure. I...
Lees verder
Zolang de dag zich volpropt en in gesprekken geen stiltes vallen hoeven we niet te voelen. Wel zo effectief. Wat je gewend bent geraakt, valt niet meer op. En toen was er een overheidsbesluit om corona-verspreiding te minimaliseren. Minder gezichten, minder acties, minder onderweg, minder afleiding. Ongevraagd meer stilte en afstand. Hoeveel meer stilte er was tijdens de afgelopen 2 maanden quarantaine, merken we pas als het ‘gewone leven’ zich langzaamaan hervat. Durven we het te gebruiken als het er is? De stilte de stilte laten zijn en voelen wat we voelen? Met het volproppen van de dagen omzeilden we het voelen van kwetsbaarheid en pure authentieke levensenergie. Ik heb wel genoeg dagen van mijn leven half-aanwezig en half-levend doorgebracht, ik wil me meer wakker voelen. Jij?
Sommigen werken extra hard of spenderen nog meer uren achter ‘schermpjes’. Ik duik extra in boeken, bewust van mijn meta-overtuiging: als ik het maar begrijp dan kan ik het oplossen. Een veelvoorkomende overtuiging is: als ik maar hard werk, veel doe, veel geef, dan word ik wel gewaardeerd en gezien. Voor je het weet vul je al je uren met lezen, werken, helpen, appen, mailen, klikken, swipen. En opeens heb je geen tijd over voor jezelf. Overtuigingen zijn een effectieve rem op het leven, op levensenergie. Als je meer levendigheid wilt voelen, is het effectiever om stilte toe te laten. Hoe vaak vraag je jezelf: hoe is het met mij? Wat gaan er om in mijn lichaam nu, wat is echt belangrijk voor me, wat wil ik? Waar is het verlangen?
Levendigheid begint bij zelfverbinding
Wat is het effect van al dat denken, plannen, begrijpen, analyseren, oplossen? Hoe meer we in ons hoofd zitten hoe minder we ons lichaam voelen. Ik kan niet bedenken hoe het hier en nu met me gaat als ik alleen maar denk, zonder te voelen hoe mijn lichaam reageert. Als ik niet ‘thuis’ ben kun je mij niet echt zien: ik kijk je wel aan maar ik ben er niet echt. Verbinding met de ander begint bij verbinding met jezelf. Vaak zijn we zo gewend aan het missen van echte verbinding dat we vergeten zijn dat verbinding een van de belangrijkste drijfveren is van de mens. Iets waar we van nature op gericht zijn, zoals een bloem richting de zon groeit. Achter de toonbank van perfectie, achter de rol van helper of stoerheid, achter elk masker ligt iets verborgen dat kennelijk beschermd moest worden, ooit. Zitten de maskers ons inmiddels misschien juist in de weg?
Eerlijk uiten zonder oordelen is een kunst: het vergt eerlijkheid naar, en over, jezelf. Ons interne systeem van zelfbescherming, dat er superslim voor zorgt dat we onbewust in dezelfde patronen reageren, is behoorlijk dominant aanwezig. Elk moment echter, heb je opnieuw keus en verantwoordelijkheid om trouw aan jezelf te blijven. Weet je wat je wilt, wat je voelt, wat belangrijk is voor je? Heb je voldoende moed en voldoende steun aan jezelf om met jezelf naar buiten te komen? Durf je open en zonder agenda naar de ander te luisteren en kan je ook dan bij jezelf blijven? Aangeleerde patronen gaan niet weg en ze worden pas minder sterk als je de nieuwe patronen vaker praktiseert. Geen makkelijk kunstje. In mijn ervaring wel de momenten waarop ik voel hoeveel leven er in mij zit.
Nu er langzaamaan meer contact zal zijn kunnen we een reset maken. Wat voor contact willen we? Hoeveel verbinding kan er zijn als je allebei je masker ophoudt? In alledaagse snelle ontmoetingen gaat dat haast vanzelf, de maskers zijn er al zo lang en niet voor niets. Wil je meer verbinding, meer echt contact? Start met stilte. In de stilte is een kans voor zelfverbinding en zonder zelfverbinding kan ik niet met mezelf naar buiten komen. Echt contact is er pas als ik er echt ben en mezelf laat zien. De afgelopen jaren heb ik gemerkt hoezeer ons aangeleerde leeftempo een obstakel is. Ik denk supersnel maar mijn lichaam heeft een natuurlijker tempo. De jakhals in mij kan supersnel, gevat, sarcastisch, scherp en reactief reageren. Die ‘jakhals’ is mijn denkende en zelfbeschermende brein, die ik inmiddels herken als een wake-up call. Als je die bloem in mij wilt horen, duurt het wat langer. Marshall Rosenberg verwoordt het zo: “Taking our time to come from an energy we choose to, I call it bringing myself back to life”
.