Hartige taal

De natuur is niet bang voor stilte

Als de natuur kon spreken, zou ze dan niet zwijgen?

Zwijgen leren we pas in de loop van ons leven; spreken leren wij al eerder, zei Lao-Tse. Misschien heeft dat te maken met ego: dat ding dat je vroeg in je leven hard nodig hebt en later als een jas uit kunt doen. Bij mensen die dat gedaan hebben zie ik vaak een soort twinkel in de ogen, authentieke levendigheid- het soort dat ik na een dag achter mijn scherm iets minder heb. Het soort dat ik wel heb als ik langs de rivier loop en de natuur me wederom moeiteloos bewust maakt, van het leven in precies dit moment.

Overbodige woorden

 Gedachten herhalen zich meestal eindeloos, een oude grammofoonplaat. Die manier van denken ken ik: het is een automatische piloot met veel nadelen maar ook een voordeel: ik voel even niks. Zo is het ook met woorden: je kunt niet praten en voelen tegelijk. Mensen die praten zonder adem te halen doen dat misschien omdat ze even niet willen voelen. Dat beschermt zo handig tegen pijn en teleurstelling. Maar ook tegen leven. 

De natuur heeft geen ego nodig

De kracht van kwetsbaarheid zie ik in de natuur: veerkracht. Vallen en weer opstaan is een synoniem van lopen, leven. Alles komt voorbij in dat leven: prachtige sneeuw met blauwe luchten, ijs om te schaatsen, bruine dooi, eindeloze regen, de eerste sneeuwklokjes. Misschien kunnen wij ook wel zo stromen en bewegen als de natuur, zonder verzet, met een ja tegen het leven. Misschien lukt dat als we van een afstand naar dat alles kijken en zien dat het allemaal niet persoonlijk is. Ik ben mijn meningen niet, ik ben mijn gedachten niet, ik ben mijn emoties niet, ik ben dit blog niet. Ik voel, ik verlang, ik leef, net als alles wat leeft in de natuur. Mits mijn gedachten mezelf even niet reduceren tot een statisch ding.

Ont-moeten in vrije ruimte

Ik heb een rode draad ontdekt, voor mezelf. Elk moment dat ik mezelf terugvind achter mijn masker, was ik mijn autonomie kwijt en dat maakte me bang. Meestal vanwege diep gewortelde meta-overtuigingen over autonomie. Ik heb geen recht op autonomie. Ik kwets de ander als ik kies voor wat ik wil. Ik ben  egoïstisch als ik mijn eigen keuzes maak. Het tegenovergestelde  is waar. Als ik 100% vertrouw op mijn autonomie zoals die ganzen in de lucht, als ik laat zien aan de ander wat ik voel en wil zonder angst, schaamte, schuld en zonder verwachtingen, dan zie je het mooiste van mij. Vrij, open, levendig, echt, betrouwbaar, liefdevol. Zoals Truman verwoordt in The Truman Show: “ Born free, as free as the grass grows, as free as the wind blows”. Puur natuur.

Vertrouwen op vrijheid maakt verbinding mogelijk

Tenminste dat is mijn ervaring. Met het ontwikkelen van grenzen ontdekte ik pas dat je grenzen nodig hebt om te kunnen blijven in het contact met de ander. Vrije ruimte tussen mezelf en de ander waarbij we allebei kunnen zijn met wat we zijn, voelen en verlangen: dan pas kun je elkaar echt zien. Als je die vrije ruimte allebei respecteert, niet een beetje maar echt vanuit je tenen, dan is de ego jas is overbodig. Net als in de natuur. Misschien kunnen we dan net zo moeiteloos samenwerken als ganzen.

COVID lokt velen van ons de natuur in

Zoveel meer mensen in de natuur zien, daar word ik blij van. Het herinnert toch aan iets levendigs in jezelf als je naar al dat leven in de natuur kijkt, waar alles continu in beweging is. Herken je dat? Dat herinneren is van belang: ook mensen zijn elke dag- al lijkt dat soms niet zo- puur vrijheid en mogelijkheid. Elke dag vrij om eigen gedachten en eigen reacties te kiezen. De natuur doet mensen goed. Meer stilte, meer rust, minder woorden. Door de 1,5 meter-wereld kijk ik zelfs vaker mensen in de ogen- omdat ik makkelijker vertrouw op autonomie in contact ;-).