Zo simpel kan de oplossing voor gedoe zijn. Zie je elkaar wel echt? Met alle imprint van cultuur en onderwijs en alle “parent tapes” is hoe we kijken en luisteren onbewust beperkt. Kokervisus: je ziet en hoort wat je vreest of verwacht. Als ik dat vraag word ik waarschijnlijk afgewezen. Of ach, zo is Petra nu eenmaal, die luistert toch niet. Dat wat je 2000x heb meegemaakt of aangenomen wordt een gewoonte die niet meer opvalt. Hoeveel respect zit er in je blik naar de ander? Als je je eigen koker niet ziet, kun je dan weten of je de ander wel echt ziet?
Het verschil tussen mensen en dieren is al die ingewikkelde gedachten die heen en weer gaan in je hoofd. Al die lagen van zelfbescherming die onbewust meelopen in de vorm van overtuigingen en onbewuste fysieke afweer. Voel iets in jou je ongemakkelijk of alert, dan gaat die kin al een halve centimeter op (ik laat me nooit meer kwetsen), je borst omhoog (ik kan het wel alleen) of je schouders omlaag (ik heb toch geen keuze). Of je vertrekt gewoon: je bent er wel maar je bent er niet meer. In alle gevallen zie en hoor je niet meer echt. Het respect in het contact ontbreekt zonder dat je het in de gaten hebt: 90% gaat onbewust.
Als je fight-flight-freeze (om iets ouds) geactiveerd wordt, trekken er meteen een aantal spieren samen. Je vermogen tot helder denken, zelfreflectie, empathie, en een breder perspectief zien zijn meteen offline. Daar heb je in een fight-flight-freeze modus geen toegang meer toe. Zou allemaal niet handig zijn, onbeschermd op de steppe oog in oog met een roofdier.
Mogelijk kies je onbewust voor afleiding, dat is de makkelijkste weg. Afleiding werkt tijdelijk en de frustratie gaat ondergronds – en niet weg. Of je raakt geïrriteerd en wilt er vanaf. Dat wat je afwijst wordt echter sterker dus dat helpt ook niet. Het enige dat duurzaam werkt is de stress en angst voelen, erkennen en ontdekken dat je nu een andere keuze kunt maken. Dat het maar een mail is. Dat je nu in staat bent om je autonome zenuwstelsel tot rust te brengen en de werkelijkheid te accepteren. Zodat je weer kunt waar-nemen. In het hier en nu is er meestal niet zoveel aan de hand.
Hoeveel respect heb je voor jezelf? Ben je trouw aan jezelf en je eigen diepste waarden? Kun je aanwezig zijn bij je eigen emoties en accepteren wat je voelt? Zelf-acceptatie strekt zich uit naar anderen: als je ok bent met jezelf heb je minder redenen om de ander als niet-ok te bestempelen. En het is meestal in die ‘plek voorbij goed en fout’ (Rumi) waar contact ontstaat. Contact waarin vrije ruimte er vanzelfsprekend is en je allebei op je eigen plek kunt gaan staan. Ruimte waarin het eenvoudiger voelt om ontspannen rechtop te gaan staan. Dan zie je de ander beter en wie weet zijn de verschillen niet zo groot als je dacht.
.