Hartige taal

Is er verder nog iets?

Is er verder nog iets?

Soms heeft iemand een kleine aanmoediging nodig om te vertellen wat er in hem of haar omgaat. Zonder die aanmoediging blijft het misschien van binnen ronddraaien zonder ooit naar buiten te komen. Zo herinner ik me een vrouw die voor iets kleins op het spreekuur kwam. Mijn onderbuik zei  dat deze stoere vrouw niet voor zoiets kleins een afspraak bij de huisarts zou maken. “Is er verder nog iets?” vroeg ik. Nou ja, nu je het vraagt, er is wel..en een beetje… Aarzelend begon ze haar verhaal. Na 7 of 8 minuten viel ze stil en keek ze me recht aan, verbaasd en helder tegelijk. Ze zei: “Wat doé jij?”. Voor de duidelijkheid, ik deed helemaal niets. Ik leunde achterover en was in een stille plek van niet-weten. Ik zei niets. Zij zei: “Ik realiseer me dat er nog nooit iemand zó zonder oordeel naar me geluisterd heeft.” 

Het kan ook anders

Jaren terug zag ik een man tijdens een griep epidemie. Ik viel in voor een zieke huisarts en het was smoordruk, lopende band werk. Ik haat dat, moeten haasten met mensen. Vermoedelijk straalde ik dat uit. Volgens het boekje deed ik wat een huisarts moet doen. Empathisch was ik niet heel erg. Hij werd later zieker en nog later verweet hij mij zijn ziektebeloop. Iets wat me nog nooit was overkomen, zo’n verwijt. Het raakte me in het diepst van mijn waarden. Ook hij werd er zeg maar niet gelukkiger van.

Tijd is van magische waarde

In een wereld waarin we steeds minder tijd hebben voor de mens die we tegenkomen tijdens ons werk, is het een kunst om de tijd te nemen. Vaak lukt dat niet. Door de druk van de tijd blijven we in de doen-stand staan. Doen, doorgaan, oplossen. Het effect kan groot zijn. Als iemand zich niet gezien voelt. 

Geen trucje

Dat niet-doen. Dat aanwezig zijn, open staan, achterover leunen. Om zo open en liefdevol naar iemand te kunnen luisteren als ik naar die vrouw luisterde, moet het goed gaan met mij. Eerst mijn eigen zuurstofkapje op. Als ik geen contact heb met mezelf, hoe kan ik dan echt contact hebben met de ander? En wat is dat, contact met mezelf?

Weten wat ik voel en waar ik naar verlang is mijn zuurstofkapje

Ik heb echt contact met mezelf als ik voel wat ik voel, en weet waar ik naar verlang. Dat lukt niet altijd zomaar. Sinds Geweldloze Communicatie een nieuwe gewoonte is geworden, weet ik dat ik de ‘jakhals’ in mezelf moet uitlokken. Waar zit die grrrr in mij? Waar ben ik geïrriteerd over? Als ik mijn jakhals-gedachten hardop uitspreek voor mezelf, voel ik direct wat er in mij aan de hand is. Meer is niet nodig. Mijn verlangen naar rust, tijd, zien en gezien worden kan ik niet altijd vervullen. Als ik echter mijn verlangen voel, is dat genoeg. Omdat ik dan weer aanwezig ben bij mij en mijn voeten op de grond voel. Omdat er dan rust en keuze in mij is en daarmee veiligheid in mij. Dat is genoeg. Om er te zijn, bij jou.