Opleiding Geweldloze Communicatie? Een andere kijk op jezelf en de ander
De spiegel komen we elke dag wel een keer tegen
Letterlijk. Of we echt kijken is een tweede. Kijk je met liefde...
Lees verder
Ben je de lockdown zat?
Steeds meer mensen voelen zich covid-moe, afstand-moe en zoom-moe. Somber, mat, boos, moedeloos of bang, Ik vermoed dat er iets is, tussen alle uiteenlopende meningen die we dagelijks horen, dat we met elkaar gemeen hebben. Verlangen naar vrijheid! Verlangen naar vertrouwen, ontspanning, zekerheid, voluit leven.
Alsof het al te lang donker is
De dagen worden weer langer, bloemen en bomen hebben nog evenveel vertrouwen in het leven, het wordt gewoon lente. Mensen missen echter iets om met diezelfde veerkracht voor de dag te komen: verbinding. Mensen hebben mensen om zich heen nodig, zoals bomen bomen om zich heen nodig hebben. We zijn inter-afhankelijk.
Hoe deal je met teveel donker?
Velen gaan in verzet, kiezen voor klagen of aanklagen. Verzet is nee tegen wat nu is. Maar het duister verdrijven met duisternis, heeft dat ooit geholpen? Verzet is je kracht weggeven, je energie stoppen in wat je niet wilt. Marshall Rosenberg schreef: Rebellion is just another way of submission. In beide gevallen leg je je neer bij een negatieve werkelijkheid die je niet wilt: onbewust blijf je namelijk gefocust op het negatieve, op dat wat je niet wilt.
Negativiteit is sticky
Machteloosheid is verlammend. Geleidelijk gebeurt er van alles in je brein en in je lichaam. Alsof je in een dik pak wolken zit. Het wordt moeilijker om je aandacht bewust te richten op het hier en nu, om mogelijkheden en ruimte te zien in plaats van problemen. Je blik vernauwt geleidelijk, je ziet wat je vreest. Voor je het weet sluipt er een kern-overtuiging in je drijfveren: ‘ik heb geen keus’. Dus laat maar. Ik zie meer mensen op automatische piloot, ik mis het lichtvonkje in ogen van anderen.
Hoe dan wel?
Keer op keer leer ik dat ik alleen uit de negativiteit of machteloosheid kom, als ik mezelf eerst toesta dat ik me zo voel. Dat ik ermee stop om dat gevoel weg te willen hebben. Als ik ja zeg tegen wat ik voel, hoe klote ook, dan accepteer ik mezelf op dat moment zoals ik ben. De paradox is dat juist daarin een beetje ruimte ontstaat. Eromheen. De eenzaamheid, het verdriet, de angst of de machteloosheid gaat niet weg, wordt vaak ook niet kleiner. Maar als er ruimte omheen komt, is het opeens zo erg niet meer. Dan voel ik waar ik naar verlang. Dan zie ik mogelijkheden. Dan zie ik wat ik nog wel kan.
De natuur verzet zich nergens tegen: de natuur groeit, bloeit, leeft
Vorige week liep ik, bij een kraakheldere wolkeloze lucht, om 6 uur ochtend’s over het strand van Vlieland. Ik maakte wel 30 foto’s. Omdat de maan onderging in zee, terwijl de zon bijna opkwam achter de duinen. Wie is dan niet sprakeloos. Honderden meeuwen schreeuwden, vlogen in alle vrijheid rondjes, zo vol van leven! Ik zag de nacht geleidelijk veranderen in de dag. De natuur herinnert ons aan de continue veranderlijkheid van het leven, de inherente onzekerheid van ons bestaan, en hoe mooi alles kan zijn.
Er is altijd iets waar ik WEL keuze in heb
Op dit moment zit ik ziek thuis met astma en medicijnen die me stront-chagrijnig maken. Benauwd als ik loop, eet of praat word ik uitgedaagd in de effecten van machteloosheid. Negativiteit loert, trekt, verlamt, in een cocktail van neuro-transmitters, medicijn-effecten en niet-helpende gedachten. Aan het laatste kan ik iets doen. Ik kan ingezakt gaan zitten of rechtop. Ik kan mijn kaken op slot zetten of ze losmaken en om me heen kijken. Ik kan me focussen op wat ik niet kan of waar ik naar verlang. De meeuwen herinneren me aan dat verlangen én laten me luidkeels horen hoeveel levenskracht, geluid en energie er in dat verlangen zit.
Of de trainingen weer beginnen vanaf 18 maart, weet ik volgende week. Bij elk persbericht pas ik de agenda aan. Als je vragen hebt, leuk als je mailt