Hartige taal

Hoe onvrij ben je en hoe vrij wil je zijn?

Zie je ooit een pimpelmees stil zitten?

Ze komen vaak in onze tuin en ik houd ervan om ze te observeren. Elke keer voel ik de neiging om ze te fotograferen, vast te leggen. Zodat ik ze kan bekijken in detail, verstild. Echter de pimpelmees is vrij van die hechting en spiegelt me. Dit vogeltje zie ik continu in beweging, elke cel levend en bewegend. In al die jaren is dit de enige foto van een pimpelmees die gelukt is. Niet omdat deze  stil zat. Puur toeval: mijn camera was paraat precies op het moment dat haar pootjes de dakrand raakten.

Wat schroeft mensen vast, verstild in patronen?

Al zijn er, extern intern, miljoenen factoren, in mijn ervaring is er éen die een confronterende hoofdrol speelt. De gedachte dat ik er niets aan kan doen. Dat het door de situatie komt en dat ik geen keuze heb. De reflex om de oorzaak van pijn of machteloosheid buiten mezelf te zoeken. Die reflex van projectie probeert iets kostbaars in mezelf te beschermen dus ik wil er voorzichtig en liefdevol naar kijken. Projectie ‘beschermt’ me op een manier die me in het hier en nu juist vast zet. Hoe meer ik de schuld bij een ander leg, hoe meer stenen ik in mijn eigen systeem creëer, hoe meer het leven in mij stagneert. Machteloosheid neemt verder toe, pijn blijft zoals die is. De reflex om dat een ander te verwijten wordt er niet kleiner van.

Gewoon doorgaan in dezelfde patronen is makkelijker

Blijven hangen in een energie-zuigende baan, relatie, verslaving, rebellie, gewoonte of gedragspatroon is makkelijker dan verandering. Ook daarin spelen miljoenen factoren een rol. Ook daarin spelen mijn eigen gedachten over de situatie een confronterende hoofdrol. Het is zoveel makkelijker om niet te kijken, niet te zien, wat je eigen aandeel is. Het is véel makkelijker om te denken dat het niet zo erg is. Verandering confronteert omdat het bewustzijn geeft ván je keuzevrijheid, die je al hebt. 

Keuzevrijheid is inherent van mij

Ik heb altijd de keuze hoe ik omga met de situatie. Mijn gevoel en verlangen zijn van mij. Mijn reactie op de situatie is mijn keuze. Het zien van die keuzevrijheid in mezelf is pijnlijk. Soms enorm pijnlijk. Marshall Rosenberg noemt het met reden sweet pain. Als ik mijn overtuigingen onder de loep neem en voel hoe ze transparant en lichter worden in mezelf, ontstaat ruimte tussen wie ik denk te zijn en wie ik in wezen ben.

Patronen doorbreken is geen klusje 

Patronen zijn gebaseerd op vastgeroeste overtuigingen. Sommige overtuigingen zijn productief en maken het leven leuker of makkelijker. Sommige overtuigingen zijn echter contra-productief en maken je leven moeilijker. En die overtuigingen zitten even vast. Als je iets wilt veranderen, begint dat met je bewust worden van je gedachten en patronen zonder zelfoordeel: accepteren wat je nu doet. Voelen wat je voelt, zonder censuur. Het gaat er niet om hoe je je béter kunt voelen, het gaat om beter leren voélen.

Wat is het effect?

Wat zichtbaar gemaakt wordt, komt in beweging. Als ik durf te onderzoeken wat ik denk en durf te voelen wat ik voel, voel ik pijn maar ook een helder verlangen. Een glasheldere drijfveer. Een richting, een focus, een onverschrokken kracht. Minstens zo mooi als die vrijgekomen moed, is dat het de laagjes om mijn hart openbreekt. Als ik mezelf accepteer, heb ik minder oordelen over een ander. Als ik liefde en rust in mezelf vind, ben ik meer vrij en heb ik meer empathie voor de ander. Als ik trouw ben aan mezelf, ben ik minder wantrouwend naar een ander. Ik zie dan niet alleen mezelf maar ook de ander met zachte ogen. Zachte ogen zien voorbij oordelen en overtuigingen. Het blijft me verbazen hoeveel energie  er dan opeens overblijft in mij. Als van een pimpelmees.