Hartige taal

It’s all in our head

Een dikke stap buiten mijn comfort-zone, krijg ik geen spijt?

Vandaag zet ik een niet-florissante foto van mezelf bij een blog, omdat dat past bij de tekst. Omdat ik vanmiddag de foto maakte op een moment van bevrijding. Omdat het er allemaal niet zoveel toe doet: het weer, de fotokwaliteit, wat anderen vinden van deze foto, zelfs niet wat ik er zelf van vind. Ik ben namelijk wel even klaar met al die gedachten waarmee ik mezelf – in bepaalde perioden – gevangen zet.

Ondergronds chagrijn

Sinds 3 dagen voelde ik dat. Door de lockdown, door minder leuke vooruitzichten op de korte termijn, door een pijnlijke schouder, door rouw, door de regen, you name it.  Mijn denkende brein ziet zijn kans en weet me te pakken. Subtiele negatieve gedachten waar ik liever geen aandacht aan besteed. Tot ik mezelf vanochtend hoorde denken: ‘ik vind er niks aan zo’. Opeens zag ik de gedachte, de macht én betekenis ervan. Ik luisterde en zei tegen mezelf: “Je vindt er niks aan zo”. 

Het verbaast me elke keer weer

In een nanoseconde was er een vierkante centimeter ruimte rondom mijn chagrijn waardoor ik er mocht zijn van mezelf met alles: ook met negativiteit. De vacuüm was doorbroken, de gevangenis van denken had een open raampje. Het eerste wat ik voelde, was een heel subtiel gevoel van verbinding met de wereld om me heen. Ik hoorde weer een vogel en zag een regendruppel glinsteren. A sense of belonging. Grond onder de voeten.

Covid heeft een effect op vertrouwen en verbinding

Herken je dat? Juist omdat we verlangen naar verbinding, ontstaan die zelf-beschermende gedachten. Gevoed door oude conditioneringen: je moet ook niet dit en je moet wel dat. Oude regels bepalen je zolang je je vasthoudt aan de bevestiging van anderen. En dat is wat dit zelf-beschermende brein doet: het is ingesteld op je persoonlijke zelf, een afgescheiden zelf. Het vergelijkt, verwacht en verwijdert. Het focust op hebben. Het hebben van waardering van anderen, een mooie jurk, spullen, kerstkaarten, successen, herinneringen. Het geeft soms zelfverzekerdheid echter altijd tijdelijk en voorwaardelijk. 

Regenjas aan en gaan

Bewust hijs ik mezelf van de bank, hul ik me in regenkleding en besluit te gaan lopen. Voetzolen voelen, de regen in het Reitdiep zien vallen, uit mijn hoofd komen. Onder al dat chagrijn zit kwetsbaarheid, rauw verdriet en diep verlangen. Tegelijk voelt het zoveel krachtiger om dit te voelen. Dan hoor ik weer bij mezelf, mijn innerlijke wereld, mijn lichaam. Dan stroomt het leven weer in me. Dan voel ik weer dat zelfverzekerdheid een soort afhankelijkheid in zich houdt en dat onvoorwaardelijke zelf-waarde blijvend is. Dat gaat over er mogen zijn, niet over hebben. 

Als je elk gevoel en elke gedachte persoonlijk neemt, dan vergeet je iets belangrijks

We zijn allemaal geconditioneerd – door familie en maatschappij- om op een bepaalde manier te denken. Gedachten die zorgen voor afscheiding. Zodra ik bewust genoeg ben om mijn gedachten echt te horen, kan ik iets tegen mezelf zeggen. Het is niet persoonlijk. Het is niet mijn fout. Het is niet jouw fout. Rumi: “Out beyond ideas of wrongdoing and rightdoing there is a field. I’ll meet you there. When the soul lies down in that grass the world is too full to talk about.”

Eerst je eigen zuurstofkapje op

Zelfempathie is een onmisbaar ingrediënt om de ander te kunnen zien. Mijn zelf-beschermende brein, met al die negatieve gedachten en (zelf)oordelen, verblindt. Voor wat ik voel en waar ik naar verlang. Maar ook: voor de ander. Nu ik mezelf en de ander weer zonder oordeel zie, voel ik me verbonden, vredig en vrij. In de stromende regen met een knalgele regenjas aan.